دی شیخ باچراغ همی گشت گردشهر. کزدیو ودد ملولم وانسانم آرزوست. گفتند یافت می نشودجسته ایم ما. گفت آنکه یافت می نشود آنم آرزوست. و از اندوه یلدایی و زخم تیغ انکاریم. ولی مردانه خاموشیم و از ناله سبکباریم. در این سو دشنة یاران در آن سو کینة دشمن. اسیر نیمه جان باالتماس مرگ درگیرم.

امروز تمام نبودنم را به کام مرگ میدهم. چشمانم را میبندم و نگاهم را میگسترانم! نه به دور دست های دست نیافتنی دل سپرده ام و نه به حال در گذر. تنها قدم هایم را تند میشمارم تا به آن چشم ها برسم. دست سایه ام را میگیرم و افکارم را در چمدان همیشگی اش میگذارم. نیازی به دود و درد های بیشتر نیست. من رام شده ام! و تا ابد در پیرهنی سفید میان تاریکی ها میدرخشم. نمیدونم بازگشتی دارم یا نه. فرصتی برایم باقی است! این بار هم به آخر نرسیدم.

تمام روز را با شوق شنیدن تبریکی از تو گذراندم . افسوس که تو حتی لحظه ای بیاد من نبودی . حتی امروز برایت آشنا نبود . آری امروز تولدم بود . امروز همه برای من شاد بودند و من برای خودم می گریستم. تمام وجودم را بغض و گریه گرفته است . نه برای تو برای خودم برای کم بودن خودم برای بی اهمیت بودنم . امروز عکس خیالم بود .