My happiness, my sadness, my anger, my hatred, my fear, my love, my memories. The people who came, the people who stayed, the people who left - they were all here with me. If you forgot me already, could you remember me again? Would you remember me if you meet someone like me? .

فتی نمی خواهی که دریا را بلد باشی. اما تو باید خانه ی ما را بلد باشی. روز شاید در تب توفان بپیچندت. راه صحرا را بلد باشی. بندر همیشه لهجه اش گرم و صمیمی نیست. باید سکوت سرد سرما را بلد باشی. یعنی که بعد از آنهمه دلدادگی باید. نامهربانی های دنیا را بلد باشی. شاید خودت را خواستی یک روز برگردی. باید مسیر کودکی ها را بلد باشی. باید زبان تند حاشا را بلد باشی.

سجاده اش را در دستانش گرفت. هنوز گلبرگ های یاس داخل سجاده بود. یادش نمی امد آخرین بار چه وقت بود که با خدا حرف زده بود. خدا مشکلش را حل کرد. دوباره زندگی اش را از سر گرفت. این بار با دلی پر از غم آمده. این بار با چشمانی پر از خون آمده. ولی این بار فرق می کند. امده که بوی خدا بگیرد. آمده چون نمی خواهد خنده های شیطان را ببیند. می خواهد طعم آزادی را بچشد.